Gudskapet med bud fra rødemannen
Eg ser noko farleg komme fram i et tidleg ljus.
Morgonan har nyleg gløttet på min bleike hud.
Eg tittar ut av vinduskarmen, gløtter blikk på sola.
Øgona bløder, magesekken romlar.
Alt sirkulerar og knyttas til ein sak.
Eg kan ikje sjå deg, du kan sjå meg.
Du har blit stalkaren min, min øgonfølgar.
Alt eg gjer oppserverar du fra der du sitt.
Eg e aleine, du har selskap.
Men kva om eg en dag tek fra deg enlan?
Og selgar gloriane til helvete?
Eg driv ikkje me blasfemi, ikkje ta det slik.
Men kvifor ska du sitta der med alle dine,
når du i de siste tusenår bara har lata deg?
Kva fortjen egentleg du alle de englarna for?
Ikkje straff meg for hardt, eg bara filosoferta.
Og eg kanskje gjør skam på nynorsken no,
men eg har alereda prøvd på dialekta mi,
samt bokmål-talar språket.
Ta tak i handa mi Gud, men ikkje dra meg opp.
For eg trivast best der det e varmt,
høgvegen til helvete, den går eg aleina.
Eg hadde bare satt pris på om du kunne sende ned att,
en tå dine alt for mange englar.
Din grådege hestkuk.
(Aylar Von Kuklinski, 10. mars 2012)
